Dromerige schoonheid ter ere van Valentijn
14 February 2009
Deze recensie verscheen in het Algemeen Dagblad naar aanleiding van het speciale Valentijnsdag-concert van het Residentie Orket op 13 februari 2009.
Door Winand van de Kamp Valentijnsdag viel dit jaar samen met een reguliere concertavond en dat liet het Residentie Orkest zaterdag niet ongemerkt voorbijgaan. Verliefde bezoekers konden een boodschap afgeven die na afloop op schermen in de foyer werd getoond. De Champagnebar vond meer aftrek dan gewoonlijk. Maar om nu te zeggen dat de zaal werd overspoeld door tortelduifjes... Het programma zelf gaf weinig aanleiding tot gezwijmel. In Ravels ballet Daphnis et Chloé draait het om de kracht van l'amour. Gepassioneerde liefdesscènes ontbreken. Wel was het concert een liefdesverklaring aan de Franse muziek. Het orkest heeft op dat gebied een reputatie hoog te houden. Dat deed het ditmaal onder leiding van Marc Soustrot. De dirigent heeft een uitstekend gevoel voor de heldere lijnen en de zinnelijke kleurenpracht van de muziek uit zijn geboorteland. Soustrot leidde het orkest zoals een schilder zijn penseel hanteert of een keramist zijn klei kneedt. Hier boetseerde hij een melodie, daar zette hij een kleur aan. De langzame delen uit Ravels Valses nobles et sentimentales waren van een droomachtige klankschoonheid met een bloedmooie fluitsolo. Dezelfde fluit excelleerde al even virtuoos in Daphnis et Chloé. Soustrot is geen man van theatrale gebaren. Maar de climaxen missen bij hem hun effect niet. Suizend en opzwepend eindigde de 'Danse generale' van Daphnis. En na het subtiele, zwierige begin van La Valse klonk de totale ineenstorting aan het slot minstens zo overdonderend. Van zeldzaam hoog niveau waren de bijdragen van Isabelle Faust. In het even beknopte als heldere en kleurrijke Sur le même accord van Dutilleux glorieerde de Duitse violiste in het hoge register. En in Chaussons intieme Poème paarde ze kwetsbaarheid aan intensiteit.